ՏԵՐՅԱՆԱԿԱՆ

Վահան Տերյանը մի նոր գույնով, մի նոր ձայնով երգեց և՜ սերը, և՜ հայրենիքը, և՜ բնությունը։ Նա թարմացրեց հայ պոեզիայի և՜ նյութը, և՜ լեզուն։ Նրա բանաստեղծություններից անվիճելի մի քանակ կմնա որպես հավերժական արժեքներ բոլոր ժամանակների համար, որպես մարդկային բյուրեղացած զգացմունքներ և անխառն գեղեցկություններ։

Հեռավոր, անել լեռնագագաթներ,

Պայծառ արևի գահեր հիասքանչ,

Սիրտըս մեռնում է, լեռնագագաթներ,

Ներքևում նիրհող դաշտերում կանաչ։

Իմ երազները ձեր գիրկն են թռչում —

Բա՜րձր, դեպի վե՜ր, արեգակին մոտ,

Ուր խենթ բոցերի խուրձեր դողդոջուն

Լուռ դալկանում են երկնում անաղոտ։

Հեռո՜ւ, օ՜, հեռո՜ւ այս ունայնաշունչ

Տխուր դաշտերից, հանդարտ ու անկյանք.

—Գրկի՛ր ինձ, անել գագաթների շունչ,

Սիրտըս բորբոքի՛ր, բարձրության բերկրանք։

Թող իմ աչքերը լույսից կուրանան,

Թող սիրտըս լցվի արևի բոցով.

— Օ՜, երջանկություն անել բարձրության,

— Լուսեղեն երկնի անեզրական ծո՜վ…