ՆԱՄԱԿՆԵՐ ԵՎ ՈՉ ՄԻԱՅՆ
ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑԻ ՆԱՄԱԿԸ ՕՖԵԼՅԱՅԻՆ♥️
Ազնիւ եւ սիրելի Օֆէլիա,
Դարձեալ ճառագայթի պէտք ունիմ, անգամ մըն ալ ծագեցնեմ մտքիս մէջ քու գաղափարիդ լոյսը՝ ու մօտենամ քաղցր ու սփոփարար հոգիիդ, ո՜վ ճառագայթ քոյրս, որովհետեւ այս առտուան բոլոր արփային ճառագայթներուն մէջէն քոյր մը չգտայ ինծի, — ամէնն ալ երջանիկ ու անտարբեր անցան սեղանիս հոգիին ու հոգիիս սեղանին վրայէն. եւ որովհետեւ բոլոր քոյրերուն մէջէն ալ ճառագա՜յթ մը չգտայ, որ հոգւոյս մթութիւնը լուսաւորէր …։ Թղթիկ մը ծրարեմ ըսի, որովհետեւ պէտք ունէի, որ մանիշակագոյն տողերուս ընդմէջէն քու պատկերիդ կենսաւէտ ճառագայթո՜ւմը տեսնէի. չպիտի մոռնամ, թէ դուն հաւատքի մը չափ քաղցր ու ամոքիչ ու կորովի նեցուկ մը եղար իմ գաղափարիս՝ որ կը գահավիժէր հայ աղջիկներու ապագային մասին կազմած յուսահատութեանս փոսին մէջ. դուն ճառագա՜յթ մը եղար, այդ փոսին վրայ նշուլող ճառագա՜յթ մը։
Գյուղի տեսարանները իմ մեծագույն ներշնչարանս մը կազմեն. որքա՜ն կը ցավիմ, որ էսպես զավակը չեմ իմ բանաստեղծությանս մեջ. այն ատեն ավելի ինքնատիպ ու ապրող կւլլայի։ Անշիջելի բաղձանքս եղած է վերստին տեսնել ու ապրել գյուղիս ծոցը, նորոգվել իմ տեսարաններուն ու գեղեցկություննեչուն ավիշով։
… Հեծած աշխետ զամբկիս վրա՝ կանցնիմ այգեստաններու մեջեն, ուր խաղողի զգլխիչ բույրը, գինին նախերգանք ու ցորեան արևին շոգոլին կբարձրանա… կ՚ անցնիմ, կ՚ անցնիմ անվերջ այգեստաններու մեջեն, ու անտես գետի մը մշկենի ալիքը կը ծփծփա… Շրջանակը կը դիտեմ անկշտում, գյուղակները մանուկներու պես նստեր են բլրակներու ծունկին, հովիտներու գոգը կամ գետնին քղանցքին մոտ…
1907թ.
