ՆԻԿՈՂԱՅՈՍ ԱԴՈՆՑ 153
«Երբ դժբախտության ալիքը բախում է մեր ճակատին, մի վայրկյան կարծես սթափվում ենք անցած և դեռ հնարավոր արհավիրքների գիտակցությամբ: Բայց շուտով ամեն ինչ մոռացվում է, և մնում ենք նորեն մերկապարանոց գալոց օրերի հորձանուտ խաղերի հանդեպ: Պատճառն այն է, որ ավանդություն չենք սիրում. հայրերի խրատը հարգ չունի որդիների աչքում: Ամեն սերունդ իջնում է գործունեության ասպարեզ առաքելական հավակնությամբ, վստահ, որ մութ երկնակամարում նոր աստղեր է գտնելու և անանց հորիզոններում նոր դռներ բանալու: Ապրած սարսուռները մնում են անկշիռ և հին սայթաքումները կրկնվում են ավելի ծանր հետևանքներով…»:
