ՊԵՏՐՈՍ ԴՈՒՐՅԱՆ_170✍️

Համբոյր մ՚առի ներանէ,
Համբո՜յր մ՚անհուն գորովի,
Երբ կարմիր շողք մարէին
Հորիզոնին վերեւի:
Ձեռքըս տարաւ կուրծին՝ հոն
Սիրոյ երկին մ՚որոտար .
Թօշնեցայ գիրկն ես իբրեւ
Համբոյր մ՚անհուն, դալկահար:
Նէ զ՚իս իր քով նըստեցուց
Գորգի վըրայ դալարեայ .
Հուսկ ճաճանչ մը կ՚պլպլար
Ներա դիմացը վըրայ:
Թոթովեցի … դողացի …
Առի համբոյր անհամար.
«Խօսի՜նք » ըսաւ — ո՜հ, խօսի՜լ ,
Հատնիլ է լոկ ինձ համար:
Աչերու բոցն երբ մարի,
Դադրի տըրոփն երբ սրտին,
Լոկ այն ատեն հարկ է որ
Անզօր շուրթերը խօսին:
Հուր հորիզոնն մարեցաւ,
Երկինքն աստղեր փթթեցան,
Համբոյր մ՚առի դարձեալ ես
Հ՚անուն աստեղց ցիրեւցան:
Նէ թողուց որ վարսքն ազատ
Սիւքը դէպ յ՚իս բերելով
Միշտ հովահրէ բըռընկած
Ճակատըս զով բոյրերով:
Ո՜հ, այն ժամը ոսկեզօծ
Անշուշտ սահած , թըռած է
Ճակատագրին անողորմ
Սեւ ձեռքերէն երկաթէ:
Մեր համբոյրներն պահեցին
Տերեւները խարշափմամբ,
Եւ շողերու տըւին շուք
Աստղերն երկնից այս անամպ:
Ձեռք վերցուցինք աստղերուն,
Սէր ուխտեցինք իրարու,
Դողդըղացին աստղերն ալ
Մեր երդումէն ահարկու:
Լըսեց երկինք մեր ջերմ ուխտ,
Աստղեր սրսկեց ի գորով,
Բնութիւնն եղաւ պըսակիչ,
Մեզ պըսակեց աստղերով…: